W tomiku Henryka Nicponia jest wszystkiego po trochu: ogródek z kwiatami, zagubiony człowiek, życiorys stołu, rozmyślania osoby świeckiej i osoby świętej na temat religii, folklor, mitologia, dusza i ciało. Więcej duszy niż ciała. Niejednoznaczne bardzo to wiersze. Z jednej strony wiele z nich jest nieprzeciętnych, mimo że wykorzystują znane motywy, z drugiej – są również i takie, których nie można określić mianem innym od grafomanii lub tendencyjności. Jedno jest pewne – „Zapach maciejki” ma w sobie coś, co intryguje. Coś, czemu warto bliżej się przyjrzeć.