Wiersze - Zapach Maciejki
|
Procesja ze słonecznikami |
 |
 |
 |
Kiedy ruszy procesja kapłanów w tunikach
ze słonecznikami w rękach
stąpających boso po złotym piasku
będzie to znak
że nadszedł kres
smakowania czasu przez świętych
Tylko wybrani dostąpią
pożegnania z nieskończonym przemijaniem
rozgrzeszenia za rozświetlanie ciemności
i poznania odbicia doskonałości w krysztale
tylko nielicznym dane będzie
powtarzać za kapłanami:
słoneczniki kwitną słońcem
słoneczniki karmią się słońcem
słoneczniki rodzą słońca
nasiona słoneczników okiełzały czas
w złocie zastyga krążenie krwi
wszędzie dogorywa wszelki ruch
w krysztale nie ma miejsca
na pocałunek i proch
taki jest koniec świata przemijania
tak kończy się ład czasu
taki jest początek świata kryształu
Oczekiwanie na procesję trwa od pierwszej śmierci
kapłani ucząc słoneczniki podążać za słońcem
doświadczali nieuchronności przemijania
poznali życiodajną moc popiołu
i zrozumieli ból skał
kolejne pokolenia kapłanów zawsze jednak pamiętały
o doskonałość kryształu
o doskonałości bez ognia i wody
o świecie bez upływu czasu
Dlatego kapłanom nie należy stawiać pytania:
Czy w nasioanach słonecznika można uwięzić czas? |
|
|
|
<< pierwsza < poprzednia 1 2 3 4 5 następna > ostatnia >>
|
|
Strona 1 z 5 |
reklama
Zapach Maciejki 
